Timber unn Peter

Ich hab friäjer zwei Wellesittich g'haa: Z'erschte de 'Peter' (was eigentlich ä 'Petra' war, aber des hab ich erscht g'merkt, wu er/sie ä Ei g'legt het), unn später dann de 'Timber'.
Eigentlich het de Timber 'em Peter jo G'sellschaft leischte solle, dass der nit so ällei mit sinnem Spiegili im Käfig hockt. Bii'm erschte Kennelehre isch der junge, starke Timber aber so stürmisch zum ältere, gemächliche Peter g'stürmt, dass er ihn mit einem Stupser vum Stängli g'haue het!
Was meyne Ihr, was fir ä G'schrei de Peter do los g'loo het - unn sinner Lebdag lang het er dem Timber nimmi ibber de Weg traut! Ziemlich lang hab ich die zwei sogar in getrennte Käfig näbe'enander halte miän, bis de Peter dann irgendwänn an Altersschwächi g'storbe isch!

'Timber' isch jo ursprünglich de Warnrüäf vun de amerikanische Holzfäller, wenn sie ä Baum fälle. Unn minner Timber het denne Name bekumme, will er vun Anfang an alles ang'fresse het, was er vor de Schnabel bekumme het: Schrank, Zimmertür, Gardine, unn sogar de Lautsprecher unn minni Lederjack!
So mänches Mol hätt ich ihn an d'Wand klatsche kinne, aber dann war er halt immer au widder b'sunders zutraulich - so, als däd er wisse, wänn des wirklich notwendig isch!

De Timber war ä ziemlich mobiler Vogel. Nit nur, dass er ab unn züe abg'haue isch... Wu ich fir min Praxissemeschter nooch Hamburg zoge bin, do war er nämlich däbii unn het so manchi Tour in de Ent mitg'macht. Sogar per Mitfahrzentrale isch er g'reist.

Aber des verzehl ich 's nägschde Mol, verspricht
De Bischemer