Donnerstag, 31. Juli 2014

Hunsrückzelte

Fir 's vergangene Wocheende ware jo schun Rege unn G'witter vorherg'sayt. Aber wu mir dann am Friddig losg'fahre sinn, do isch's ibber'm Hunsrück schun so dunkel g'sii, dass mir schun ä weng Mooris wegen 'em Wetter bekumme hänn.
Kurz hinter Bad Kreuznach isch dann 's Unwetter so richtig losgange, mit Blitz unn Dunner, Sturm unn Platzrege, dass mir am liebschte gliich widder umdrillt hätte. Aber d'Sandra, optimistisch wie immer, het g'meynt: "Es sinn noch vierzig Kilometer bis Idar-Oberstein, des wird widder scheen. Denk nur, wie mir in Brüssel Glück g'haa hänn mit'em Wetter...!"
Unn tatsächlich, mir hänn des G'witter hinter uns g'lehn, unn in Idar-Oberstein sinn schun d'erschte Sunnestrahle durch d'Wolke kumme..
Uff'em Campingplatz hämmer im Sunneschiin D'Zelte uffbaut, unn wu mir dann endlich mit 'em erschte Becher Bowle in de Campingstühl g'sesse sinn, ware alli sichtlich entspannt. D'Kinder sinn am (unn öfter au im) Idarbach verschwunde, was dann ibber die zwei Däg au ihri Lieblingsbeschäftigung war. Entsprechend sinn au immer irgendwo Kinderklamotte zum trockne uff de Leine g'hängt!

Zum Obendesse simmer in ä Restaurant im Noochbardorf g'fahre. Des war allerdings so muffig, veraltet unn schräg, dass mir uns vorkumme sinn wie in 'ere Mischung üss 'Rocky Horror Picture Show' unn 'Psycho'... Aber mir sinn alli heil widder z'ruck kumme :-)
De Rescht vum Obend hämmer dann mit Verdauungsspaziergang, Stockbrot ibber'm Fiir unn Bowle verbroocht, unn in de Zelte isch's erscht ziemlich spoot still worre.

Samschdig morgens war's g'fühlt schun Herbscht, mit Bodenebel unn taunasser Wies bii zehn Grad, sodass mir uns zum Frühstücke mitte uff de geteerte Weg in d'Sunn g'setzt hänn. Gege Mittag simmer uff de Erbeskopf (816 m hoch, wie de Lukas üsswendig g'wisst het) zum Spazierelüege unn Sommerrodelbahn fahre. Schnell noch ebbis esse in Thalfang (d'Kinder ällei in de Dönerbude, d'Erwachsene bii'm Asiate um's Eck!), unn wu mir zum Campingplatz z'ruck kumme sinn, war au grad de Holger (mit Anhang) ang'kumme.
D'Martina mit Kinder isch dann widder heim, sodass "de harte Kern" obends in de Pizzeria unn am Feuerkorb doch recht ibberschaubar war. Glücklicherwiis isch des alles unni Gewitter abg'loffe!

Sunndigs isch de Holger schun vor'em Frühstück widder furt g'fahre, während mir andere g'wartet hänn, bis die Zelte halbwegs trocke ware.
Dann hämmer de ganze Krempel widder iipackt (ma glaubt nit, wie voll des Audo war!) unn hänn uns uff de Heimweg g'macht. Noch ä Zwischestopp am Barfüäßpfad in Bad Sobernheim, unn am spoote Noochmittag war's endgültig rum mit dem Zeltwocheend.

Scheen war's, unn Glück mit'em Wetter hämmer au g'haa, findet
De Bischemer

Montag, 28. Juli 2014

Zehn kleini Negerli am Erbeskopf

Wer denne Blog mitliest, der weiß inzwische, dass mir uns jedes Johr ä Mol mit ä baar Freunde zum Zeltwocheend treffe.
Dies Johr ware ma im Friähjohr schun z'sämme im'e Landal-Park, unn darum het keiner so richtig in Angriff g'numme, au noch ä Summer-Wocheend z'plane. Bis dann d'Anne üss'em Norde bii uns ang'rüefe het: "Ich vermiss Eych, welle mir uns nit am letschte Juliwocheend zum Zelte treffe?"
Ich hab kurz rung'froogt, fascht jeder het Zitt g'haa, also güet. Nur d'Iris het grad ä Job in München, die fallt üss. Däfiir hänn aber drey Fraue üss Bischem mit ihre Kinder (wu Freunde vun unsere zwei sinn) noch mitfahre welle. Super, des Zeltwocheend kann kumme!

Dann aber, wu ich nooch'em Zeltplatz g'süacht hab, isch's los gange:
Uff eimol isch de Anne iig'falle, dass sie an dem Wocheende selber gar kein Zitt het.
Do dämit het's au kei Grund meh gää, hoch an d'Bigge z'fahre, also hämmer uns ä Platz in de Gegend zwische Trier unn Mainz g'süacht. So hämmer dann im Idartal, kurz vor'em Erbeskopf im Hunsrück, ä Platz reserviert.
Vun de Graßmänner kann nur d'halb Familie mitkumme, aber immerhin...
Zwei Woch vor'em Termin het dann noch d'erscht' Bischemerin abg'sayt, wege 'Prioritätsverschiebung'.
Kurz dänooch het sich de Mann vun de Zweit' de Arm broche, wumit die Familie au üssg'falle isch.
De Holger het am Friddig noch ä wichtiger Termin nii bekumme, aber wenigschtens versproche, vun Samschdig uff Sunndig däbii z'sii.
Unn ganz kurzfristig hänn au die Mutzels wege Schaffstress de Friddig abg'sayt unn d'Ankunft uff Samschtig verschobe.

So sinn dann also am Friddig nur noch drey Grüppli (d'Martina mit Kinder, de Ingo mit'em Nils unn mir) uff'em Zeltplat ii'trudelt.
D'Martina isch au nur ein Dag lang bliibe, will sie am Sunndig schun widder d'nägschd Tour uff'em Terminplan g'haa het!
Unn am Samschdig morge hänn sich au noch die Trierer krank g'meldet unn abg'sayt.
Ich bin mir echt vorkumme wie bii "Zehn kleini Negerli"!
Wenigschtens de Holger isch aber am Samschtig noch kumme, unn er het sogar noch sinne nej Flamm' mitbroocht!

Aber trotz (oder viellicht grad wege) denne ganze Verwirrunge war's ä richtig scheen's Wocheend.


Details git's dann demnägscht, verspricht
De Bischemer

Donnerstag, 24. Juli 2014

Mussorgski, Emerson, Lake unn Palmer

Geschtern isch de Lu mit sinnere Klass in ä Konzert in Mainz: "Bilder einer Ausstellung" vun Mussorgski.

Wu er des verzehlt het, do isch mir iig'falle, dass ich üss minnere wilde Zitt au noch ä entsprechendi Schallplatt im Schrank hab: "Pictures at an Exhibition" vun Emerson, Lake & Palmmer. Do hänn die drey Rocker des Werk vum Mussorgski mehr oder weniger frey interpretiert unn im "electronic Rock"-Stil adaptiert.

Des war, sowitt ich mich erinnere kann, nit d'erscht LP vun denne drey, wu ich kauft hab. Ganz begeischtert war ich nämlich von ihrem Liäd "Fanfare for the common man". Des hab ich zum erschte Mol in de Arche g'heert, was nadierlich mit zu de Begeischterung beytrage het. Also hab ich mir dertmols sofort d'entsprechend LP kauft.

Aber z'ruck zum eigentliche Thema: Ich hab dann die LP rüssg'süacht (was schnell gange isch, will ich noch genau im Kopf g'haa hab, wie des Cover üsssieht) unn sie 'em Lukas ang'spielt...


B'sunders die "Promenade" isch jo noch ziemlich nohd dran am Original, die het de Lu also au sofort erkännt.
Aber die andere Stücke... schräg isch untertriebe! Sogar ich hab mir dann iig'stehn miän, dass ma DIE Müssig eigentlich im nüchterne Züestand hitz'dag nimmi wirlich genieße kann. Aber so ware die Siebziger (oder bii mir: Achtziger) Johr' ebbe.
Also isch die LP genauso schnell widder im Schrank verschwunde, wie ich sie g'funde hab.


Aber viellicht wirr ich jo mol widder nostalgisch unn kram sie widder vor, sinniert
De Bischemer

Montag, 21. Juli 2014

Zivildienschtg'schichte (1)

Mir fallt grad uff, dass ich noch einigi G'schichtli üss minnere Zivildienschtzitt im Kopf hab, die ich Eych noch verzehle kann. Also dann, jetzt geht's los:
Die niinzehn Monat, wu ich Zivildienscht g'macht hab, ware fir mich mit die bescht Zitt ibberhaupt. Nit nur, will ich zum erschte Mol nit uff de Schüälbank g'hockt bin, sondern ebbis vum "echtel Lebe" mitbekumme hab. Sondern au, will die Uffgabe, wu ich do g'haa hab (unn die frey Zitt, wu's do drum rum gää het) richtig Spaß g'macht hänn.

Fange ma am Anfang an:
Wu ich noch studiert, aber schun de Zivildienscht geplant hab, do war minner Kumpel als Zivi bii de Arbeiterwohlfahrt. Des war in Lohr zu derre Zitt echt ä Schlamperlade, unn die Arbeitsmoral vun de Zivis war unter aller Kanone. Küüm einer het mehr wie zwei, drey Stunde am Dag g'schafft, unn wer kei Luscht g'haa het, der het sich au mol ein, zwei Dag lang komplett verdrucke kinne... Vun Spritztoure mit de AWO-Autos, Üssflüg während de Arbeitszitt unn so Scherzli gar nit z'rede...
Ihr sähne, Freizitt war wichtiger als Schaffe. Ganz klar, dass des fir ä junger Kerli de optimale Ziviplatz war - wenn ich do dägege nur an die paar Kumpels denk, wu als Zivi im Lohrer Ludwig-Frank-Hüüs d'ganz Woch lang Schicht g'schafft unn im Pflegedienscht malocht hänn... Respekt!!

Also hab ich rechtzittig minner Zivi-Platz bii de AWO klar g'macht, hab gliich noch ä WG-Zimmer in Lohr (praktischerwiis gliich um d'Eck vun unserem Stamm-Pub) däzüe bekumme unn mich vum Studium erholt.
Dass de Verdienscht mit Sold, Erschwerniszuschlag (???) unn Heimschläferzuschuss (trotz WG-Zimmer) au ganz in Ordnung war, isch ä scheener Nebeeffekt g'sii.

Aber jetzt hab ich schun widder so viel g'schriibe, unn zu dem, was ich eigentlich verzehle hab welle, bin ich noch gar nit kumme.


Also dann ebbe demnägscht, verspricht
De Bischemer

Donnerstag, 17. Juli 2014

Melancholie uff de Heimfahrt

Es müäß irgendwänn so um 1990 g'sii sii. Zu derre Zitt bin ich mit minnen Kumpels (in wechselnder Besetzung) regelmäßig in's Milieu, ä Disco im Kinzigtal, g'fahre.
Als Konkurrenz zu unsere geliebt Arche het 's Milieu zwar nit taugt, aber wenn ma am Friddig obend hin 'gange isch, dann het ma wenigschtens ab unn züe ä Lied zum danze g'heert, unn ä baar anderi G'sichter (meischtens üss'em Schwarzwald obe) het ma au mol g'sähne.

An dem eine Obend isch üssnahmswiis de Uwe g'fahre. Er isch sunscht echt selte in ä Disco mit g'fahre, sondern ehnder bii ä baar Bierli unn alte Bekannte im Lohrer Pub hocke bliibe. Also het er diesmol au de Fahrdienscht ibbernemme kinne...

Wie üblich isch's im Milieu widder nit spät, sondern friäh worre, unn uff de Heimfahrt ware alli ziemlich still. Es zieht sich jo ziemlich, wenn ma üss'em Kinzigtal ibber de Schönberg nooch Lohr müäß. Aber will's dertmols noch kei Blitzer an jedem Ortsiigang gää het, war die Fahrt uff derre leere Strooß um die Zitt eigentlich ganz ang'nehm.
Irgendwänn isch dann im Radio "I don't want to talk about it" vum Rod Steward g'loffe. De Uwe war immer schun ziemlich textsicher, unn so het er ang'fange, mit z'singe. Spätestens bii'm Refrain hänn dann alli mit iig'stimmt, unn urplötzlich hämmer de scheenschte, wenn au melancholische, Männerchor am Laufe g'haa!

"I don't want to talk about it, how you broke my heart
If I stay here just a little bit longer
If I stay here, won't you listen to my heart, whoa, heart?"


Unn in dem Moment het jeder vun uns Kerli wahrschiins ä ander's Maidli im Kopf g'haa... Wer aber do in MINNEM Kopf rum g'spunne het, das kann ich bii'm beschte Wille nimmi sage!

Isch viellicht au besser so, denkt sich
De Bischemer

Montag, 14. Juli 2014

Esse im Urlaub (8)

Argentinie... Bii dem Land denke d'meischte Ditsche sither geschtern sicher z'erscht an "Vizeweltmeischter", aber vor dem Dag doch ehnder an Rindersteak, stimmt's?
Unn ich denk bii Argentinie z'erscht an minner Rucksackurlaub, wu de ET unn ich drey Woche lang durch Chile unn Argentinie g'reist sinn.

Wie war 's Esse in dem Urlaub? Jeder schwärmt jo vum argentinische Rindfleisch, aber mir hänn in derre Zitt eigentlich wenig Fleisch g'esse. Aber einmol, bii'm Boxestopp während de Busfahrt durch d'Pampa, hämmer ä echt's "Asado" mitbekumme. Fleisch satt fir alli, Beilage ehnder als Nebesach. Zum Glück simmer nooch dem Esse dann noch ä halber Dag im Bus witter g'fahre, so hämmer wenigschtens gnüe Zitt zum Verdaue g'haa!
Stärker in Erinnerung isch mir aber bliibe, wie ich mir in uff de argeninische Sitt vun de Iguazu-Wasserfäll an'ere Riesepizza de Mage verdorbe hab. 's kinnt nadierlich au des iiskalte Trinke g'sii sii, was es däzüe gää het, uff jede Fall het der Obend ä bliibender Iidruck bii mir hinterlehn.

Ihr kinne jetzt nadierlich sage: "Selber schuld, wer in Argentinie unbedingt Pizza esse müäß", aber hinterher isch ma halt immer schlauer...

's nägschde Mol also wirklich nur noch Steak, denkt sich
De Bischemer

Donnerstag, 10. Juli 2014

D'Ortenau vin wittem (37)

Ich glaub's jo nit. 's Café Olympia in Oberschopfe het züe g'macht!?!

Es war mir zwar nit bewußt, dass 'es Olympia älter isch als ich (wenn au nit viel), aber dass es nit viel jünger sii kann, war mir klar.
Schließlich war 's Olympia schun zu minnere Kinderzitt ä Institution in Oberschopfe. Unn fir mich immer schun eini mit 'eme ganz b'sundere Flair.

Als Büe war der Lade immer ä weng geheimnisvoll, will 's Publikum so ganz anderscht war als die Litt, die ich so um mich rum g'haa hab. Immer sinn Motorräder dävor g'stande, Rocker in Jeansjacke unn Lederkluft sinn an denne baar Disch drusse g'hockt, durch die große Glasschiibe het ma nie richtig nooch drinne g'sähne, unn ma het eigentlich nie ebber Bekanntes dert troffe.
Was au klar war. Vun minnene Kumpels sinn jo nur viellicht zwei, drey ibberhaupt, unn dann nur selte, ins Olympia 'gange. Fir uns andere war die "Rockerbud" immer z'wild g'sii (bii mir viellicht au darum, will ich als Radfahrer mit denne Mopedfahrer nie viel anfange hab kinne...).

Wenn ibberhaupt, dann hänn mir uns ab unn züe (wenn ma uff ä Noochmittagsbus g'wartet hänn) im Hinterzimmer vun de "Linde" zum Flippere troffe, aber wu ich 's Kneipegehn ang'fange hab, do bin ich quasi direkt in Lohr "heimisch" worre. Entsprechend wenig Erinnerung hab ich an's Olympia an sich, aber schad find ich's uff jede Fall, dass es nooch so viele Johr nimmi existiere soll.

Wenigschtens die fuffzig Johr hätt ma noch voll mache kinne, findet
De Bischemer

Montag, 7. Juli 2014

Minni Yogamatt (zum zweite)

In denne anderthalb Johr, wu ich jetzt Yoga mach, hab ich ä ganz speziell's, ziemlich persönlich's Verhältnis zu minnere Yogamatt entwickelt. Sie isch mit mir in derre Zitt au schun ziemlich rum kumme. Öschtrich, Schwarzwald, Holland, Eifel... Iberall war sie dann fir mich ä klein's Stück "meditativi Heimat".

Dodurch, dass ich bii'm Z'sämmerolle immer erscht "Obersitt uff Obersitt" leg, bliibt die Obersitt, wu ich druff ley, au immer süüfer. Ansunschte, bii'm "normale" Z'sämmerolle, wird jo immer de Staub unn Dreck, wu vom Bode and de Untersitt bäbbe bliit, au uff d'Obersitt ibbertrage. (Do macht ma sich normalerwiis gar kei Gedanke dribber, gell??)


Die Yogamatt isch also so ebbis wie minner Puffer gege d'Umwelt. Wenn ich zur Entspannung do druff ley, des weiche (aber nit züe weiche) unn warme Material mit de liichte Struktur g'spür, unn denne fiine, b'sundere Geruch schmeck, dann bin ich sofort in minnere eigene, kleine Welt. Es isch fascht schun so ebbis wie ä 'Pavlov'scher Reflex', kummt's mir vor. Yogamatt = eigeni Welt = Entspannung = furt vum Alltag.
Unn des genieß ich jedes Mol so richtig.

So mancher Schweißtropfe het die Matt schun abbekumme, aber des macht sie nadierlich fir mich umso mehr zu "minnere" Matt. (Unn abg'wäscht wird sie nadierlich au ab unn züe, versteht sich...)
's fehlt nur noch, dass ich derre Matt noch ä Name gibt - aber so witt wird's definitiv NIT kumme!

Hit obend isch sie dann widder im Iisatz, freyt sich
De Bischemer

Donnerstag, 3. Juli 2014

Minni Yogamatt (zum erschte)

Ach, Dü roti Yogamatt,
Manchmol hab ich Dich so satt!
Uff Dir leye, gar nix denke,
Sondern Bein unn Arm verrenke...
Wenn ich will, unn wenn ich müäß
Erscht emol de Sonnegrüäß.
Schwitze, bis es Wasser rinnt,
Zum Verschnüüfe "Pflug" unn "Kind".

Aber meischtens, müäß ich gestehn,
Isch's uff Dir so richtig scheen!
's Denke wird gliich abgestellt...
Gibt's ebb's Scheener's uff de Welt?
Wird er öfters praktiziert,
Geht de Sunnegrüäß wie g'schmiert!
Schwitze düe ich au ganz gern,
Denn ich will jo besser wer'n!
Unn die ganze Asanas
Mache mir so richtig Spaß.

Wie so oft, wenn ma was düet:
So wie's isch, so isch es güät!


Shanti, rüäft
De Bischemer