Donnerstag, 28. März 2013

Oschterschnee

Mir sinn jo dies Johr an Oschtere bi Oma unn Obba in Öschtrich, will's an Wiihnachte nit klappt het. Unn ma sott' s nit glaube, aber so viel Schnee wie jetzt hämmer in de ganze Winter noch nie g'haa! Schaue do:

So wünsch ich Eych jetzt also, dass de Frühling endlich d'Oberhand g'winnt!

Bis bald, grüäßt
De Bischemer


Donnerstag, 21. März 2013

Süachbegriffe zum Blog (13)

So, Ihr liäbi Litt, 's isch widder mol an de Zitt! Ihr hänn mir so scheeni Begriffe serviert, do kann ich Eych jetzt schun widder die aktuelle Top Ten präsentiere... Viel Spaß!

10. "des isch viehmäßig" (... wem saysch des...!)
9. wie alt ist das grammofon (... ziemlich alt, däd ich sage!)
8. wie isch de schnee (... nervig!)
7. schaff mol ebbis (... okay, gliich widder!)
6. tierkinder im frühling (... wie wär's mit Oschterhäsli?)
5. frau is scheff (... wer verheiratet isch, der weiß des eh!)
4. wem ghörsch du (... typisch badischi Froog an Kinder!)
3. badischer weltuntergang (... wenn de SC im Pokal in Stuttgart verliere däd!)
2. Test: Kannsch badisch? (... klar doch, fang an mit dem Tescht!)
1. adjektive mit endhet mit tt (... hä??)

Bis zum nägschde Mol, grinst
De Bischemer

Montag, 18. März 2013

Zelte bii's Weltmeischters

Vun minnere Radtour nooch Cuxhave hab ich Eych schun mol ebbis verzehlt. Aber dass ich do sogar im Reihehüüs-Vorgärtli bii de Mama vun'eme Weltmeischter ibbernachtet hab, erfahre'n Ihr erscht jetzt:

Wie immer hab ich mir halt gege Obend Gedanke g'macht, wu ich ibbernachte wirr. Unn an dem Dag war ich grad zwische Bonn unn Köln unterwegs. Wer schun mol dert war, der weiß, dass des ä ziemlich besiedelti Eck isch. Do git's so güät wie kei Büürehof, wu ma uff'ere Wies so eifach's Zelt uffschlage kinnt.
Entsprechend unrüähig bin ich worre, will ich au nimme all z'wytt fahre hab welle. Durch Köln ziägt's sich jo schun ziemlich, unn dähinter wär's wahrschiins au nit besser...
An'ere unübersichtliche Eck in Wesseling, wu's nix als Wohnhiiser git, bin ich dann vor lütter süäche fascht mit'ere ältere Frau uff'em Rad z'sämme g'stoße. 's isch uns beide nix bassiert, also hab ich sie gliich g'froogt, ob sie nit ä Platz kenne däd, wu ich 's Zelt uffstelle kinnt.
Ä Büürehof het sie keiner g'kennt, aber sie het mir anbotte, 's Zeit in ihrem Vorgärtli uffz'stelle! Also los, Kolonnefahrt durch's Wohnviertel bis zu ihrem Hüüs.

Do war dann tatsächlich grad so viel Platz, dass minni "Dackelgarasch" hin basst het, aber ibber's Wegli het dann schun keiner meh laufe kinne! Unn wie ich mir's dann so im Zelt g'miätlich g'macht het, do het sie mich dann au schun ins Wohnzimmer iig'lade, het mir ebbis z'esse gää unn alti Fotos rüssg'holt. In dem Zimmer sinn nämlich reihewiis Pokale vun ihrem Sohn g'stande, unn einigi Medaillie sinn an de Wänd g'hängt.
Wie sich rüssg'stellt het war's d'Müdder vum ä Ruder-Weltmeischter. An den Name kann ich mich nimme erinnere, aber dass de Peter Michael Kolbe, DER ditsche Ruderer zu sellere Zitt, bii ihre regelmäßig in un üss 'gange, des hab ich mir g'merkt! Ich hab also echti Weltmeischter-Medaille in d'Hand nämme derfe!

Des kummt au nit alli Dag vor, weiß
De Bischemer

Donnerstag, 14. März 2013

Donis Brilleknick

De Doni, vun dem ich Eych schun ä weng verzehlt hab, het immer ä recht starki Brill uff g'haa. Sogar bi'm Sport, wu anderi ihri Brill oft weg g'legt hänn. Er het nämlich unni die Brill so güät wie nix g'sähne. Entsprechend empfindlich war er darum au, wenn ihm irgend ebber an die Brill g'langt het. Do het er echt wiäscht werre kinne... Damit Ihr 's Eych besser vorstelle kinne: Ich hab do immer 's Bild vun'eme durchdrillte Gorilla im Kopf... Ihr verstehe, was ich meyn :-)
Eines Dags, 's dirft so in de achte oder niinte Klass g'sii sii, do isch de Doni in 'ere Paus am Disch g'hockt, de Kopf witt unde, unn het wohl ebbis bäschtelt. In dem Moment kummt einer vun unsere Klasse-Clowns, de Ralf, riäft: "Hallo, Doni!", unn dotzt ihm liicht mit de Hand uff de Hinterkopf...
Es macht "dong", de Doni schaut uff, unn wie im Slapstick-Film isch sinn ein's Brillglas komplett zerdeppert! DEN Blick hätte Ihr sähne solle...!
De Doni, nadierlich, springt wie ä Stier in de Arena uff unn jagt de Ralf quer durch d'Schüäl! Ich kann Eych sage, in dem Moment hätt au fir viel Geld keiner mit ihm düsche welle!

Aber er het's dann doch ibberlebt, versichert Eych
De Bischemer

Montag, 11. März 2013

Kindergeburtsdag

So, des Kindergeburtsdagswocheend hämmer hinter uns!
Am Samschdig het d'Le ihren sechste Geburtsdag g'fiirt, unn so hämmer insg'samt zehn halbwildi Kinder im Hüüs g'haa. Unn fascht nur Maidli! Kleini, zickigi, lütti Göre... Wie Maidli in dem Alter halt sinn!
Z'erscht emol isch jo 's Wohnzimmer vor rosarote Farbe unn "Hello Kitty"-Bilder fascht explodiert, do dämit hab ich mich als Vadder vun'eme Maidli jo schun längscht abg'funde.

Aber dass d'Le schun so uffg'regt war, dass sie nachts nit schloofe het kinne, des hab ich eigentlich nit erwartet. Vor allem, will sie dann morgens am sechsi schun rumgeischtert isch, de Disch deckt unn uns g'weckt het! Happy birthday, oh Mann!!
So un-üssg'schloofe ware ma dann nadierlich perfekt uff denne Großkampfdag vorbereitet, kinne Ihr Eych vorstelle!
Unn wenn ich ehrlich bin, die Kinder ware eigentlich ganz brav. Jeder het sinni eige Pizza belege unn backe derfe (unn fascht alli hänn sie dänooch au brav uffg'esse). G'schenkli üsspacke geht eh immer güät, unn dann hämmer die Bagasch erscht mol nüss g'jagt in d'Rebe, zum Schatzsüache. Sie hänn sich üsstobt, ware b'schäftigt, unn hinterher het de Küäche au widder Platz g'haa. Nadierlich war's au ä "Hello Kitty"-Tort...
Dann hänn sie noch schnell Schmuck-Käschtli baschtle derfe (die Büebe halt als G'schenk fir ihri Mama...), unn am End hämmer noch Kino g'macht. "Karlsson vum Dach". So ware die Kinder alli handzahm, wu sie widder abg'holt worre sinn!
Unn mir hänn uns uff 's Kanabee g'legt, hänn d'Rüäh g'nosse unn uns geischtig schun uff de Geburtsdag vum Lu un zwei Monat vorbereitet...


Unn trotzdem war's scheen, weiß
De Bischemer

Donnerstag, 7. März 2013

Wu schloofe??

Inzwische bin ich jo ä erfahrener Globetrotter, kann ich wahrschiins sage. Aber bii minnene erschte Reise, do war mir ei Sach immer b'sunders unang'nehm:

Egal ob ich mit'em Fahrrad oder uff Interrail unterwegs war, ich hab mir immer Sorge g'macht, wu ich obends, wenn's dunkel wird, "min Köpfli bette kann".
Wenn ma rumreist, dann schaut ma sich jo meischtens tagsüber ebbis an, unn wechselt dann de Ort, um dann dert widder ebbis Nej's z'erlebe oder z'besichtige.
Was hab ich des g'haßt, wenn ich obends irgendwo uff'e (Zug- oder Bus-)Bahnhof ang'kumme bin, unni Ibberblick unn Ziel, unn mir vor 'em Dunkelwerre noch ä Zimmer hab süache miän! Ä baar mol bin ich sogar direkt im Bahnhofsviertel in ä Hotel, damit ich ä Bett zum hinleye unn ä Diir zum abschließe hab. Des isch aber meischtens ehnder ä schlechti Wahl...
Aber welchi Alternative het ma denn ibberhaupt?

In Arles in Südfrankriich, do bin ich mit minnem (eh schun viel z'schwere) Rucksack fascht drey Kilometer ibber's Land g'schlappt, um uff de empfohlene Campingplatz z'kumme.
In Skopje bin ich gliich im Bahnhof hocke bliibe, will ich eh kei Minütt länger als nötig in dem komische Jugoslawie hab bliibe welle, unn am nägschde Morge de erschte Zug nooch Saloniki g'numme hab.
In Viana do Castello hab ich in de Dühne am Meer g'schloofe, unn in Bogota in'eme Hostel zwische koksende Rucksackler.
In Südamerika, wu d'Entfernunge eh so riesig sinn, hab ich manches Mol de Nachtbus g'numme, um dem Problem üss'em Weg z'gehn. So richtig fit isch ma dann am nägschde Morge au nit wirklich!
In Punta Arenas, wu unser Bus morgens am drey (!) abg'fahre isch, hämmer sogar d'Nacht durch g'macht. Irgendwänn nooch Mitternacht, wenn in so'eme Kaff gar nix meh los isch, wird des aber wirklich ung'miätlich, kann ich Eych sage!

Irgendwänn hab ich dann eifach minner Reise-Rhythmus umg'stellt:
Ich bin dann schun morgens zum nägschte Ort g'reist, hab mir ä Zimmer g'süacht unn erscht dänooch d'Stadt ang'schaut. Obends war dann alles ganz entspannt, unn am nägschte Morge hab ich kurzfristig entschiede, ob ich noch länger bliibe oder lieber witter ziäge will.

Unn so hab ich's bis hitt bii b'halte, denkt
De Bischemer

Montag, 4. März 2013

Esse im Urlaub (1)

Eigentlich hab ich Eych nur ä kleini Impression vun minnene Reise gää welle, unn bii'm Schriibe isch mir uffg'falle, dass des jo eigentlich Material fir ä eigeni, kleini Serie isch. Also, do kummt de erschte Artikel:

Ich bin jo schun in verschiedene Länder in Afrika rumg'reist. Eimol in Kenia unn Tanzania/Sansibar, unn eimol im Senegal unn in Gambia. (Die Dienschtreise nooch Südafrika zähl ich do jetzt mol nit mit). Aber wisse Ihr was? Ich kann mich gar nimmi erinnere, was ich in denne Urlaube in Afrika eigentlich so g'esse hab. Eigentlich komisch, wenn ma bedenkt, dass ich meh als ä Monat lang unterwegs war, alles in allem.

Aber vier Sache, die sinn mir in Erinnerung bliibe:
Erschtens: Samosas. Des sinn so Deigdasche, die entweder vegetarisch oder mit Hackfleisch g'füllt unn dann frittiert sin. Schmecke ganz güät unn mache satt. Ma sott halt nur nit frooge, vun was fir'eme Tier des Hackfleisch isch - aber des isch aktuell jo in Ditschland au nit besser, gell??
Zweitens: Pommes. Die werre zwar oft uff Strooßemärkt' verkauft, sinn aber eigentlich nur g'stiftelti Kartoffle, die so kurz in heißes Fett g'schmisse werre, dass sie grad mol recht warm sinn. Weder durch'gart noch knusprig... Ich kann mich erinnere, wie mir uff Sansibar die Pommes drey mol noochenander noch mol frittiere hänn lehn, biss sie endlich halbweg eßbar ware! Der Koch het uns ang'schaut, als ob mir nimmi ganz normal wäre...!
Drittens: Ung'röschteti Erdnüssli. Kennt ma bii uns jo gar nit. Aber in Afrika, do werre Erdnüssli uff'em Märkt roh verkauft. So, wie ma sie bii uns kennt, zum Üssmache üss de Schale, werre sie zwar an alle Ecke irgendwo in alte Ölfässer g'röschtet unn verkauft, aber sunscht sinn sie halt roh. Ihr kinne Eych nit vorstelle, wie komisch rohi Erdnüssli schmecke! Fad, deigig unn fremd! Lehn Eych sage: Des brucht ma nit!
Unn viertens: Kaffee. Eigentlich nit de Kaffee selber, sondern die siäß Kondensmilch, die wu do nii g'macht wird. De Kaffee wird fascht halbi-halbi mit dem Ziigs g'mischt, unn am End isch des Ganze so siäß, dass ma's eigentlich schun fascht nimmi trinke kann - als Europäer z'mindescht!

Des kann zwar nit alles sii, was ich do unterwegs so g'esse hab, aber an mehr kann ich mich bi'm beschte Wille nit erinnere.

Viellicht au besser so, sinniert
De Bischemer

Freitag, 1. März 2013

Au ich bin Oberschopfe!

D'Mittelbadisch Press (also 's OT, de Lohrer Anzeiger unn die andere Zittunge) bringe im Moment jo ä Serie vun Artikel, wu Oberschopfener jede Friddig verzehle, wer sie sinn, warum sie gern in Oberschopfe wohne unn wie sie sich uff d'1250 Johr-Fiir freye.
De Titel vun dere Serie isch "Ich bin Oberschopfe".
Do hab ich mir denkt: Eigentlich g'heert do au ebbis ibber mich hin. Also hab ich an d'Online-Redaktion ä Feedback g'schriebe. Ä elektronischer Leserbriäf, wenn ma so will. In etwa so hab ich's formuliert:

Au ich bin Oberschopfe!
Ich heiß [minner Name] unn bin sounnso viel Johr alt.

Ich wohn zwar nimmi in Oberschopfe, hab dert aber 's erschte Viertel Johrhundert vun minnem Lebe verbroocht.

Ich mag Oberschopfe, will ich dert au nooch meh als zwanzig Johr immer noch minni Wurzle hab unn immer ä Oberschopfener bliibe wirr. Ich verfolg 's G'schähne in Oberschopfe immer noch regelmäßig im Internet, unn in minnem Blog gib ich au immer mol widder minner Senf däzüe!

Ich frey mich uff d' 1250-Johrfiir, will ich dann endlich mol widder ä baar alti Bekannti treffe kann. Bii Wocheend-B'süache reicht d'Zitt jo grad üss, um d'Eltere unn Verwandtschaft in Oberschopfe z' b'süache.


Leider het sich d'Zittung (z'mindescht bisher) nit z'ruck g'meldet. Aber wenigschtens Ihr wisse jetzt, wie ich zu dere Serie steh.

Ebbis Ney's hänn Ihr aber ibber mich nit erfahre, vermutet
De Bischemer