Stallhase

Als Kind hab ich jo ä ganzi Zitt lang Stallhase g'haa. Z'erscht, als mir in Oberschopfe noch unser alt's Hüüs g'haa (aber schun im Neybaugebiet g'wohnt) hänn, do ware die Haseställ im Schopf vum alte Hüüs.
Unser Mieter dert, ä Italiener, het selber Hase g'halte unn het nooch minnene mit g'schaut. So hab ich nit jede Dag zum füttere oder üssmischte hin miän. Ich glaub, zu beschte Zitte hab ich do an die sech, siebe Stallhase g'haa. Unn ä baar Mol hänn die Hase sogar Jungi bekumme. Des isch ebbis Toll's, kann ich Eych sage! Ebbis Süßeres als Hasekinder git's jo echt nit, oder??

Später dann hämmer aber ä kleiner Stall direkt bii unserem Hüüs g'haa. Unn do hämmer dann immer nur maximal ein, zwei Hase g'haa, will gar nit mehr Platz in dem Stall war. Unn min Babba het die Hase nie ibber de Winter halte welle, will's ihne wohl z'kalt worre wär.
Also isch jedes Johr im Herbscht de Dag 'kumme, wu die Hase g'schlachtet worre sin... Was ä Drama! Rotz unn Wasser hänn mir Kinder dann briält, aber g'holfe het's nix!
Unn ganz schlimm war's nadierlich, wenn dann so ä Has (mit Name!) zum Mittagesse inn de Schüssel uff'em Disch g'stande isch! Do sinn mir alli Kinder plötzlich zum Vegetarier worre! Unn de Baba het meischtens so ä ganzer Hasebroote ällei esse derfe...
Irgendwann het's dann im Friäjjohr eifach kei jungi Häsli mehr gää. Wahrschiins war des au besser so... fir unseri Nerve unn fir die vum Baba ;-)


Unn falls minni Kinder mol Häsli haa sotte, dann sterbe die an Altersschwäche, verspricht
De Bischemer