Maxisound

In de Zitt, wu ich noch uff's "Scheffel" in d'Schüäl 'gange bin, do het's jo noch kei SWR gää. Bii uns in Baden war de SWF de Heimatsender, unn d'Schwobe hänn de SWR g'haa. Dass sich die zwei dann plötzlich fusioniert hänn, do het ma sich erscht dran g'wääne miän.
Jedefalls het's bii SWF3 ä Sendung mit'm Frank Laufenberg gää, in derre sin nur Maxi-Singles g'spielt worre. "Maxisound" het die g'heiße unn isch in unregelmäßige Abständ obends vun elf bis zwölf g'loffe.
Bis am zwölfi Radio z'heere war oft echt schwer, wenn ma am nägschde Morge friäj het uffstehn miän. Unn will de Frank Laufenberg immer erscht vor'em letschte Liäd g'sait het, wänn de nägschte "Maxisound" lauft, bin ich oft vor derre Info iig'schloofe.
Zum Glück ware mir in unsere Klass drey Kerli, die wu die Sendung gern g'heert hänn: De Ralf, de Detlef unn ich. So hämmer uns dann am nägschte Morge immer abg'stimmt, wer bis am End däbii bliebe isch, unn einer vun uns drey het dann fascht immer de Termin vun de nägschde Sendung g'wißt.
Ich hab do au immer ä eigeni "Maxisound-Cassette" g'haa, uff die ich die Maxi-Versione uffg'numme hab. Bled war nur, dass der Frank Laufenberg gern am End in d'Lieder nii g'schwätz het, unn des war nadierlich immer schwer widder rüs z'schniide... Was hämmer uns do dribber uffg'regt! Unn will der Maxisound halt nit so oft kumme isch, do het's au immer Woche oder gar Monate düürt, bis so ä Cassette endlich voll war...

Aber ä scheeni Zitt war's trotzdem, findet
De Bischemer