's süüfere Goldene Horn

's erschte Mol bin ich jo vor 1988 in Istanbul g'sii. Mit Interrail. Des ware noch wildi Zitte! Ich kann mich noch entsinne, wie's dertmols in unn um's Goldene Horn üssg'sähne het. 's Wasser war dunkel braun un dreckig, iiberall sinn aldi Kähn rum g'lääge, unn d'Luft unn d'Stroße ware nit viel besser! Am meischte fallt mir des widder ii, wenn bii uns ä alter, stinkiger Laschter an mir durchfahrt unn ich den Rüäß in's G'sicht bloose krieg. Dann denk ich immer: Ja, 's schmeckt widder wie friäjer in de Türkei! Der Dieselg'stank isch so ziemlich de wichtigschte Geruch, der mir im Kopf bliebe isch vun solche Länder!
Un hitz'daag? 's Golden Horn isch blau wie d'Ägais, unn d'Fisch üssem Bosporus kamma ökologisch unbedenklich esse (hoff ich mol, des hämmer nämlich g'macht...). Schließlich sinn jo immer Dutzendi vun Angler uff de Galata-Bruck, die ihri Fischli jo au nit nur zum Anlüäge im Eimer schwimme hänn...

Des hänn die zwar au schun friäjer g'macht, aber ob des dermols wirklich g'sund war???
Unn am Rand vun Istanbul, uff de Prinzeinseln, sinn mir letscht Woch sogar schwimme gange! Mindestens so nett wie uff Malle, kann ich Eych sage!

's isch doch scheen, wenn d'Welt noch scheener wird, strahlt
De Bischemer